17.3.10

Star Trek in Langerak

In ons stadsblad lees ik opzienbarend nieuws, vanavond:
'Start verkoop 18 woningen in Langerak, Utrecht.' Staat er in dikke letters. Tot zover nog niets schokkends. Maar dan komt het:
'Sluitstuk van de wijk. Deze woningen worden gerealiseerd in een bestaande omgeving.'
Laat het even op je inwerken. Wonen in een bestaande omgeving. Dus niet op een holodeck of in, zeg, een wormgat. Wat ontzettend handig!
'Een groot voordeel hiervan is dat u nieuwbouw koopt, maar straks toch direct in een omgeving woont die al af is.'
Ja. Dat lijkt me een heel groot voordeel.
Zie je jezelf anders al verhuiskaarten sturen?
'Bij deze nodig ik je uit in onze nieuwe woning. Ik zou je een routebeschrijving willen toesturen, maar helaas is de omgeving nog niet helemaal af. Het is dus voorlopig nogal oppassen met het grote niets daaAAAAHHHRRGGGG....! '



15.3.10

Things that make you go: hmmm...

Ik kan jullie nu wel gaan vervelen met het hoe en waarom van mijn lange afwezigheid hier, maar dat wordt een saai en eentonig verhaal.
In de dagelijkse praktijk hol ik maar zo'n beetje achter mijn leven aan, virtueel blik en veger bij de hand om links en rechts de gevallen steken, scherven van de verschillende breuken en andere zooi weg te poetsen.
Wellicht dat een kleine fotoimpressie de lezer wat meer ondersteuning biedt in de beeldvorming.
Ik zal er steeds een kleine toelichting bij geven:

De aanvraag van de nieuwe rugzak van Nona.
En dat is dus niet een tas maar een budget dat de school van je kind ter beschikking gesteld krijgt teneinde er extra materialen en een remedial teacher e.d. voor je kind mee te bekostigen, mocht het dat nodig hebben. Dat wil zeggen: áls de aanvraag ingewilligd wordt. Vandaag leveren we de hele papierwinkel in waar we al vanaf januari  mee aan het redigeren zijn. Vanaf vandaag zijn we dus overgeleverd aan de meerdere goden van het Bureau Van De Indicatiestelling. Fingers crossed!
"En Gaston, wat mogen zij ontvangen? Wat zit er in die zak volgend jaar? Een ouwe kat of een riant budget? Houd deze mensen niet langer in spanning Gaston, zij hebben inmiddels bewezen heel goed te kunnen smeken en pietluttig te zijn over in te vullen formulieren. Ook hebben zij schaamteloos hun bloedeigen kind verloochend door het zwart op wit zetten van zware aantijgingen aan het adres van dit kind aangaande haar schoolprestaties. Wat dit betekent voor de rest van haar schoolcarriere kunnen zij op dit moment nog niet overzien, maar zij zijn ervoor gegaan Gaston! Zó graag willen zij deze hoofdprijs, deze knaller! Dát hebben zij ervoor over gehad, en wat is het waard, Gaston? Toch hopelijk wel die felbegeerde rugzak....!"

En over oude katten gesproken, soms neemt je poes vriendjes mee naar huis die je liever kwijt dan rijk bent:
Jazeker, hij ziet er schattig en als de onschuld zelve uit. Maar schijn bedriegt!
Ondertussen sproeit deze obese kater zonder zich te schamen met frivool wapperende staart de ganse tuin onder, gaat als we even niet opletten gewoon heerlijk op onze bank of in ons bed liggen, vreet onder het lijdzaam toeziend oog van zijn bangepoeperige gastheer diens overheerlijke schoteltje visbrokjes leeg, waarop die het sproeirondje nog eens dunnetjes overdoet in de hoop dat de ijle sprietsen die zijn schriele lijfje nog weten te produceren de zware geurvlaggen van zijn superieure rode broeder zullen overtreffen. Dat wordt weer heerlijk toeven in de tuin als strakjes het zonnetje er lekker warm op gaat schijnen...

Maar voorlopig schijnt het zonnetje nog helemaal niet zo lekker, je trekt nog graag even een vestje aan. Ik ook, en ik heb een favoriet; een oud, bruin wollen vest, met handige zakjes en een fijne kapuchon.
Correctie: ik hád een favoriet, maar hij is dood. De tand des tijds heeft dan eindelijk vat op hem gekregen en hij bleek te zijn geveld door een gat. Een groot zwart gat. (waar hier mijn lichte shirtje doorheen piept)
 Ik zou daar liever een wormhole, oftewel wormgat * van willen maken. (Hellellellów, all you Star Trek lovers!) Ik zou het vest uitdoen en door het wormgat glippen. In welke dimensie zou ik uitkomen? Een heel nieuw universum? Een stukje terug in de tijd? Dat zou rottig zijn; ik zou dan niet meer terug kunnen, want een stukje terug in de tijd bestond het wormgat nog niet. Verdulleme, dan maar wachten tot de tijd verstrijkt en intussen maar iets nuttigs gaan doen. Een leuke studie ofzo. Ondertussen maar hopen dat ik Stefan weer ergens tegen het lijf loop, zodat ik uiteindelijk wel gewoon weer hier in Nieuwegein uitkom met Nonaatje erbij.
Snotverjoppie, het slaat ineens in als een bom: door een wormgat kunnen glippen met alle wilde mogelijkheden van dien en dan tóch hopen dat je wel weer in je oude, saaie leventje terecht komt...

Moving on, de kwestie van de scherven.
Veel glasscherven afgelopen weken. Link, met kinderen. En balen ook, want het betrof onder andere de ruit van de deur naar de hal, die een heel mooi ruitmotiefje gegraveerd had.
Tegen de tocht hebben we er nu een schitterende plasticzakkenconstructie tegenaan geschilderstaped. (Let ook even op de narrige gezichtjes van de werkloze skeelers in de gang!)
Hoe het kwam: gewoon Trek. Ik zeg het je; het is al-tijd Trek. Én kinderen, die ook.
De voordeur en de achterdeur stonden namelijk tegen elkaar open. De achterdeur omdat Nona nog dringende dingen in de tuin te doen had, terwijl ik verwachte dat zij achter mij aanliep om de voordeur open te doen voor haar vriendinnetje dat daarachter stond te steigeren om te gaan spelen. Nona kwam echter niet achter mij aan en het vriendinnetje kwam niet binnen. Achter mij merkte ik dat de deur naar de gang met toenemende vaart aan het dichtvallen was. Vanwege de ontstane Trek. Ik had de keus: de voordeur loslaten teneinde de haldeur te redden, dan hadden we later het gezichtje van het vriendinnetje moeten laten reconstrueren door een plastisch chirurg, of de haldeur op te offeren om het gezichtje van het vriendinnetje te redden. Ik ben er trots op te kunnen zeggen dat, toen het erop aan kwam, ik toch de juiste keuze gemaakt heb. Maarja, die deur, he. Jammer, hoor.

Vanochtend nog meer scherven. Hoe lang ik heb staan jongleren weet ik niet meer (maar in mijn herinnering leek het wel drie kwartier te duren) maar uiteindelijk kwam de pot met koffie toch gewoon precies op het grote Duralexglas terecht. En je weet hoe het gaat met Duralexglazen: óf ze breken niet, óf ze gaan in een triljoen stukken. En uiteraard gebeurde dat laatste.









Nou, u snapt: met al deze dingen gaande, kwam het schrijven van een aardig blogje lelijk op de achtergrond.
(en dat geldt overigens ook voor het maken van scherpe foto's...)


*Ben je niet bekend met het fenomeen wormgaten en ging de wikipedia pagina je ook boven de pet? Stel je dan het volgende voor: je loopt in de Ikea en je neemt een 'korte route naar...' Die verkorte routes in de Ikea zijn eigenlijk ook een soort wormgaten. Deze Ikeawormgaten in de  brengen je in een flits van keukenland naar kinderland, bijvoorbeeld. Heb je het idee dat de tijd is gerekt? Dat het ineens half zes is, terwijl het voor je gevoel nog maar half twaalf zou moeten zijn? Heel wel mogelijk, mijn vriend. Dit verschijnsel wordt tijdsdilatatie genoemd. Maar veel mensen noemen het in de Ikea ook wel Treuzelen bij een Billyboekenkast.


Ha! Probeer maar eens niet aan wormgaten te denken, de volgende keer dat je in de Ikea bent! 
En dat terwijl het niet eens zeker is dat ze bestaan...


2.3.10

Over gewicht/macht

Woest met mijn heupen schuddend stond ik na de afwas -mijn roze huishoudhandschoenen had ik nog aan- voor Stefan, die mijn houterige verrichtingen met opgetrokken wenkbrauwen gadesloeg.
"Nou!", riep ik, "Dat vinden jullie (mannen) toch altijd heel hot en sexy als wij (vrouwen) ons zo bewegen?"
"Ik dacht er eigenlijk al aan de dokter te bellen", zei hij.
"Ach man, mijn body is gewoon te bootylicious voor you" zei ik, waarop hij reageerde met "uhuh", en daarna stonden we samen een poosje smakelijk te lachen.
In werkelijkheid zit er aan mijn body ongeveer een kilo of vijf too much booty, waar ik eigenlijk helemaal niet zo tevreden over ben. Maarja, zoals jullie hier al eerder hebben kunnen lezen, ben ik helaas geen sportieve vrouw. Lullige opmerkingen kan ik incasseren als de beste, maar zodra het begint te lijken op lichaamsbeweging ben ik genoodzaakt af te haken. De sportschool is een absolute no go area voor mij.
Van de winter heb ik echter, in een vlaag van noumoeterietsgebeurenitis, een paar inline skates gekocht.
Dat durfde ik toen best, want het sneeuwde zo belachelijk veel en vaak, dat ik al niet meer geloofde dat het ooit nog zou opknappen met het weer. En skaten kun je toch niet in de sneeuw: "Nou heb ik er toch alles aan gedaan, ik heb zelfs skates gekocht! Maarja, ik sta met de rug tegen de muur! Geen beginnen aan met die sneeuw en alles. Kóm, we nemen nog een beker warme chocolademelk. Slagroom erbij?"
Maar nu is het ineens heel mooi weer aan het worden. En de wegen zijn al weken brandschoon. De skates staan werkeloos in de gang en stralen een stil verwijt uit. Maar ik ga nog steeds niet skaten. Want dit weekend voorzag mijn vriendinnetje I. mij volstrekt onbedoeld van een nieuw smoesje. "Skaten?" Zei zij (en ik zag heus die blik van: "yeah right, jíj gaat skaten" wel). "Maar dat is toch heel gevaarlijk? Daar gebeuren heel veel ongelukken mee, hoor!"
Hmmm.
Ongelukken.
Dat moeten we natuurlijk niet hebben. Misschien kan ik beter eerst skateles nemen...
Googeldegoogel...
Ach, maar daar beginnen ze pas in mei mee. Da's nou pech hebben.
Tja.
Overmacht hè!


(Ing, je kent me langer dan vandaag...!)