Ik had mij nog zo voorgenomen om geen
hoe het was in 2010-blog te schrijven. Want niks an, dat hele jaar. Stom jaar, niks gedaan, zelfs geeneens op vakantie geweest. Saai. We hopen op een jaar waarin weer es wat interessants gebeurt. En dat dan niet meteen zoveel geld kost.
Maar ik bladerde zojuist door mijn digitale fotogalerie en daar bleek het jaar 2010 plots toch een smoel te hebben gehad. Het jaar tweeduizendentien ontmaskerde zichzelf daar ineens helder in al haar vaagte als Het Jaar van de Onscherpe Fotoreportage. En nu zit ik mij oprecht af te vragen hoe dat nou in vredesnaam mogelijk is. Hoe druk hadden wij het nou helemaal afgelopen jaar, dat een paar leuke, scherpe foto's van onszelf of onze bezigheden slechts met een lampje te vinden zijn? En waarom ook nog al die wazigheid gewoon op de harde schijf geparkeerd? Hoe dan ook, deze bevindingen drongen elk ander blogonderwerp van de innerlijke agenda en toen bedacht ik dat ik misschien maar beter all the way kan gaan en mijn lieve lezertjes gewoon laten meegenieten van onze ruiskalender. Is het allemaal in ieder geval niet helemaal zinloos geweest.
Hou je vast.
Januari
Meteen in januari ging het zo te zien al mis.
Die verwilderde blik naar mijn toetsenbord, dat gedoe met die handen, dat lapje deken linksonder en het feit alleen al dat er een foto van is...
Teveel vragen en de antwoorden die zijn er niet, orakelde Huub van der Lubbe al ergens in het holst van de jaren tachtig. En dat geldt dus ook voor dit mirakelse portretje.
Februari
Hé-le belangrijke foto, dit.
Wel nog van voor de verbouwing. Maar dat had u door. Toch? Juh-wèl!
We noemen het: vintage with a foul twist.
Maart
Er was iets met de maan. En wellicht met drank. En het leek een goed idee het voor de eeuwigheid vast te leggen. Maar dan wel zonder statief. Want dat is voor stommies! Kom op jonges! Naar buiten! Laten we die bastaard nagelen!
klak!...
En wallá!
April
Als partner en/of kind van een blogger heb je het niet makkelijk.
Waarom? Dat zal ik vertellen. Enkele dagen voor deze foto genomen werd, had ik onbedoeld geprobeerd het duimpje van mijn kind tussen de kamerdeur te kraken. Ik sloeg daarop door in een shoppingspree en kocht vele stuks nieuwe kleren voor haar. Schuldgevoel had daar uiteraard niets mee te maken. De nieuwe kleren moesten natuurlijk gefotografeerd worden en pa moest er ook op. Beiden gaven die dag blijk van hun uitzonderlijke talent te kunnen poseren als een drukpoppetjesduo op pantoffels met de ogen dicht.
En de ware blogster slingert zo'n foto dan gewoon gewetenloos het internet op.
Sorry.
Mei
Overmand door emoties zag ik de tourversie van de Giro d'Italia voor mijn huis langszoeven. En de camera pikt zoiets feilloos op, hè. Ze noemen het niet voor niets de gevoelige plaat. Misschien zouden we dit dus beter een
bewogen foto kunnen noemen. Hey. Denk dáár maar eens over na...
Juni
(anti)Boeiende, (non)dynamische, troosteloze foto van ons in aanbouw zijnde toilet.
Scherp. Dat dan weer wel.
Juli
Há!
Leuk nieuw item voor de BZT-show: áf met hun hoofd! (kom maar met me mee, kom maar met me mee, kom maar met me mee)
P.s. (frons) Action Man, wát zijn wij daar aan het doen?
Augustus
De oplettende toeschouwer heeft al ontdekt dat het talent om onscherpe foto's te kunnen maken zich gelukkig niet tot slechts een gezinslid beperkt.
Wát is dit? Waarom sta ik zo kruiperig te buigen? Sinterklaas was nog in geen velden of wegen te bekennen. Ook Nona staat vol ontzag omhoog te staren. Een ding weet ik nog. Het was in de zomervakantie. Maar die blijk ik toch wat te hebben verdrongen...
September
Zou onze frambozenstruik meedoen aan So you wanna be a topframbozenstruik dancing dan wel singing on ice, dan zou Daphne Deckers, indien jurylid, in al haar kille ijzigheid al snel over dit portretje laten weten dat "dit niet je beste foto" is.Onscherp, half onrijp, beesten erop, rotte vruchten, algehele malaise.
Neen menschen, deze foto doet allerminst recht aan onze lieve struik, die ons vanaf september bijna wekelijks gul van een nieuwe vracht vruchten voorziet.
Flipje Tiel zou zich snotjoppie in z'n graf omdraaien, gesteld dat 'ie dood is, dan.
(Hoofdschudden.) Tssss.
Oktober
Jaaah! Deze herinner ik me nog goed!
En het is eksjoewellie nog niet eens zo'n stomme foto.
Zéker als je weet wat het is dat ik daar heb geprobeerd te fotograferen, zul je het met me eens zijn.
Het is namelijk een ... trompetgeroffel... drumgeschal...
pinguin.
En die kunnen hartstikke hard zwemmen, man!
November
Nona en fotograferen.
Er komt slechts één woord in me op:
migraine.
(Of is dit
dissociagrafie? Klapt in handen: "Zo. Het zit er op, dr. Mobil. U en uw alter ego's staan er weer prachtig op!")
Uitleg
December
Het Snotterende Stel/het Koortsige Koppel/het Duizelige Duo.
De letterlijk verziekte kerstvakantie gevangen in een misselijkmakend beeld.
Volgend, ohnee, dít jaar beter. En scherper. Op alle fronten.
Cheers.
Ik was een beetje aan het rommelen in de keuken, toen ik ineens op het schoteltje met half opgegeten kattenvoer dat verplicht buiten staat vanwege de geur, een héul dikke muis zag zitten smikkelen. Ik sloop naar de achterdeur en sloeg met stijgende verbazing het bruine beest een poosje door de ramen gade. Ik dacht dat muizen van die bangepoeperds waren, die bij het geringste vermoeden van menselijke aanwezigheid al de pootjes nemen, maar deze trok zich nergens iets van aan. Sterker nog, hij draaide mij zijn meest fotogenieke kant toe en poseerde een tijdlang gewillig voor mijn camera. Vervolgens bedankte hij netjes voor de lunch, stak zijn voorpootje naar me op bij wijze van groet, en verdween toen weer onder de schutting. Hij zal wel bij de buurman inwonen. Denk ik. Hoop ik. Want al vind ik muizen best heel schattig, ik wil niet dat ze door mijn huis gaan hollen en overal gaan knagen en dan lopen dood lopen te gaan op plekken waar je ze echt niet dood wilt vinden (In een fles olijfolie, bijvoorbeeld. Of in een pak macaroni, en dat je er dan pas achterkomt als je de inhoud leegstrooit in een pan met kokend water. Brr.) en ook niet levend trouwens. Ik vertoon dus qua kleine knaagdieren nogal, eh, ambivalent gedrag. Want mooi dat ik 'm verraden heb bij de buurman toen ik die toevallig bij de voordeur trof. Waar ik al snel spijt van had. Want ik zag hem al in gedachten alle planken met gif en vallen aflopen in z'n schuurtje. Dus nou moet ik er zo nog een keer langs. Om te zeggen dat 'ie geen val mag zetten of gif strooien. Want dat het een microtus agrestis betreft, oftewel Aardmuis. Ik heb namelijk even gegoogled. En iedereen weet; als het beest eenmaal een naam heeft, is het al praktisch een huisdier. En een huisdier maak je niet dood. Als dat wel gebeurt, heb je een moord gepleegd. Nee, een huisdier stérft. Van ouderdom. Gelukkig worden aardmuizen gemiddeld maar 1,5 jaar oud. Maar ik denk niet dat het zo'n probleem wordt om de buurman van zijn gewelddadige plannen af te brengen. Want ik las: "De aardmuis is vrij luidruchtig. Hij maakt lage, kwetterende en soms knorrende geluiden, die meerlettergrepig zijn." Bron.
