29.8.11

Spraak-taal

Wij vinden het leuk om een beetje raar te praten, bij ons thuis. We husselen woordjes:  schaafkaas, beddek,  kijkklokken.
Of we wisselen de eerste letters om: draswoger, masgraaier, tietsfas, doorveur.
Soms verkorten we de boel:  "Waar is dat een metafoor?",  "Wat ziet 'ie toch indiaan?" (oke, die is gestolen uit Jiskefet) en: "Hij is Indonesie". En laatst deed ik het hier nog in  mijn log over de muizen in de tuin; toen had ik het over de microtussen onze schutting en buurmans schuurtje.
Ook jaag ik kinderen, schoolvriendinnetjes van Nona graag op de kast met idioot taalgebruik. Ik ben een echte sucker voor rare, oubollige woorden en met stip op nummer een staat toch wel het schitterende 'broekhoest'. Nona krijgt er ook de slappe lach van. Eerst al van de scheet zelf (altijd haar eigen) en daarna nog eens van het woord. 'Voorbips' is ook zo'n briljante, maar dit woord mag vanuit opvoedkundig oogpunt nimmer (ook mooi; 'nimmer') in de praktijk worden gebruikt, er mag slechts om gelachen worden en in het hoofd mag er dan het type vrouw dat het woord zou gebruiken bij worden geprojecteerd en daarna mag er nog harder worden gelachen.
Maargoed,  ik mag het ook graag hebben over peuzelen en smikkelen, zeg ik liever fototoestel dan camera en heb ik het nog wel eens over 'zulks' en 'schalks' en 'snaaks' en ook nog over 'snaak' als in: vervelend ventje.

Groezelig, smoezelig, schmutzig.
Mits, vermeend, menigeen.
Vollemaansgezicht, aangericht, tappelings.

Verder heb  ik de onhebbelijkheid nog al eens door te slaan in zingzeggen:  'Zit je lekker te smi-sma-smikkelen?', 'Waar is je tie-ta-tas?',  'Geef je bie-ba-bordje', 'Ruim je rie-ra-rommel nou eens op!' Overigens: dit laatste ondermijnt echt geweldig je ouderlijk gezag. Niemand neemt een op die wijze geuitte opdracht serieus. Zelfs het meest brave, gehoorzame kind niet: "Pfff, leer eerst maar eens gewóón praten!"
Wel is het leuk om zelf teksten van liedjes die je niet volledig uit je hoofd kent aan te vullen met onzinwoordjes, a la  fri-fra-frubbeliebubs, roesteknoerteflipflap. Hotseklotsie, gritsiegratsiejoeriejariejeej! En toen onze Jaap nog onder ons was, zongen we zijn naam in elk lied. ('his name is Japie and he's miauwing on the sand', I'm every Japie, it's all in me' etc. etc. ) Nou hoor ik u denken, hee, dat heb je van Hans Teeuwen! Maar dat is niet correct. (beter dan: dat is niet waar) Wij waren geschokt toen we de show van Hans  zagen. (vanaf ongeveer 3.45) Met zijn leuke liedje, dat HIJ dus van ONS had gejat.  Tsss. Hans Teeuwen, jij snaak!
Het enige dat me maar niet wil lukken zijn accenten of dialecten. Of ik nou Limburgs of Fries probeer, Rotterdams of Zeeuws, ik klink altijd maar op een manier, en dat is een beetje zoals postbode Siemen in de onvolprezen jaren negentig kinderserie Zaai.
Wie dat wel heel leuk kunnen zijn Dawn French en Jennifer Saunders. Die doen dat dan meteen ook weer zo briljant dat ik geeneens moeite meer wil doen. Ik wil alleen nog maar naar hun (hullie of hunnie, ook altijd leuk) luisteren.
Hieronder dan maar weer eens mijn eigen zomergastenmomentje. Een sketch van French and Saunders die ik me nog herinner van toen het op tv was, (ja, zo oud ben ik!) en waar ik toen ontzettend om heb gelachen. En als ik nu bij JBC op tv was, dan zou ik waarschijnlijk schutterig bekennen dat ik het fragment sindsdien nooit meer had gezien en me indekken door te zeggen dat het dus misschien wel helemaal niet zo leuk is als ik het mij herinner, maar dan zou ik schandelijk jokken want ik heb laatst uitgebreid heel erg veel F&S filmpjes teruggekeken waaronder deze, want dit zijn de youtube-years. En hij was nog net zo leuk als ik het me herinnerde. En bovendien, ik zit niet bij JBC, dus wat maak ik me eigenlijk druk.
Komtie:





26.8.11

Natte neuzen dag


Dit is de kittiekatkamer vandaag. Donker, rommelig en er ligt een bundel snotterend kind op de bank. 
Welbeschouwd is er hier geen sprake van ziek met hoofdletter 'z', maar soms ben je moe en lamlendig en is het gewoon heel erg fijn dat er een bedje op de bank voor je wordt gemaakt waar je je, nadat je dikke korsten snot van je gezicht hebt geschraapt en uit je haar hebt gewassen, en gekleed in een frisgewassen tricot-ensemble heerlijk in kunt vleien. Nona zuchtte eens diep (en gelukzalig) en zette toen de tv aan. En zo ligt ze nu al een uur. Er zit dus niet veel muziek in, maar ik denk dat haar batterijtje wel op 'charge' staat.
Je zou er zo bij gaan liggen.
Maarja. 
Ik zag plots nog een snotneus. Die van ons schuttingbeestje, dat eigenlijk een erfstukje is van de vorige eigenaar van ons huis dat we hebben laten hangen. (U had dat opgetogen snuitje ook niet in de container kunnen gooien, hoor!) Dus die moest ook op de foto. En toen moest natuurlijk meteen een logje worden getikt. En nu moet ik echt gaan douchen. 


25.8.11

++

Op andervrouws blog (diditellulove) zag ik een post met een illustratie van de Britse illustratice Julia Pott. Ik moest meteen denken aan de geweldige video die ik ken van deze kunstenares, 'my first crush' heet het. Ik ontdekte het korte filmpje al een aantal jaren geleden, maar zoals dat soms gaat met dingen, verdween het een beetje uit mijn herinnering. Gek eigenlijk, want ik vind het zó mooi. Ik heb het filmpje net weer drie keer achter elkaar gekeken en kan er rustig nog tien keer naar kijken en toch telkens weer moeten grinniken en opnieuw ontroerd zijn.
Gelukkig zijn Julia en MFC nu weer terug in mijn werkgeheugen en deze keer plak ik het hier.
Om telkens te kijken en weer te kijken en te kijken en te kijken.

Dus.
Without much further ado:


P.S. Julia Pott heeft nog veel meer moois gemaakt! Klik voor haar site.

20.8.11

Moois van Anna Ternheim

Normaal gesproken hou ik van een beetje actie, qua muziek. Maar dit is een hele mooie uitzondering op mijn regel. Ontdekt door de serie Wallander, waar dit tijdens de aftiteling speelde.

En aangezien ik u allen al zeer effectief heb weten weg te jagen met mijn voorlaatste log, kan het uploaden van een saaie video niet veel schade extra toebrengen...
Maar dan, voor de liefhebber: (met de ogen dicht! Of int donker!) genieten van dit moois.

14.8.11

Aarde(n)

Gisteren brachten wij een prettig dagje door bij M. en J. die in het centrum van Groningen wonen. Van achter de hoge ramen in hun woonkamer loerde ik naar het stadse leven dat beneden op straat voorbij trok. Geweldig vond ik het!
Vanochtend trof ik bij de krant geheel toevallig een "er gaat niets boven Groningen" foldertje en er overviel mij zeer onverhoeds een grote golf van heimwee. Wat gek was, want wij wonen alweer dik tien jaar tweehonderd kilometer van Groningen vandaan, en tot dusver had ik nog geen klachten van dien aard gehad. Gauw repte ik mij voor troost de tuin in. Ik struinde, fotografeerde en snuffelde, joeg een woelmuis (niet helemaal) weg, en kwam weer een beetje tot mezelf. Mijn tuin, mijn eigen stukje Nederland. Ons groene paradijs, de bende en het onkruid ten spijt.
Toen was het weer goed. Kijk maar:

Dit zijn de bloemen van het gewone keukenkruid bieslook. Er wordt gezegd dat je de knoppen van de bieslook weg moet knippen omdat de energie die de plant in het ontwikkelen van de bloemen stopt ten koste gaat van de smaak. Maar dan mis je dus dit!  (En ik merk niks aan de smaak, trouwens.)

Jammer dat je geen geuren kunt uploaden. Dit is de roos Mme. Alfred Carriere. Ze is nieuw in onze tuin, maar voelt zich er al helemaal thuis. Ik kan niet wachten tot ze zich omhoog heeft gewerkt en een collaboratie aangaat met de kamperfoelie die van de andere kant van de pergola komt aanwinden. 

Mijn favoriete plant; Verbena bonariensis, oftewel ijzerhard.  Een tijdlang weggeweest uit de tuin, maar inmiddels weer terug. Gelukkig! Hij bloeit de hele zomer door. Bijen zoemen af en aan. 

Pyjamavliegen (snorzweefvliegen) op de anemonen, die elk jaar wilder en groter lijken te worden. (de anemonen, niet de beestjes, gelukkig!) Een bende, zoals ik al zei. Maar prachtig.
Overigens zijn deze zweefvliegen welkome gasten in de tuin, hun larven  leven namelijk van bladluizen. Ze kunnen heel knap volledig "stilstaan" in de lucht. Ze hangen vaak vlak bij mijn (neongele) horloge, die ze erg interessant blijken te vinden. Ik heb net nog veel meer spannends over dit zo op het eerste gezicht onooglijke beestje opgegoegeld, maar daar zal ik jullie nu niet mee gaan vermoeien. Moving on naar nog meer beestjes:


Iedere ochtend loopt degene die het eerst in de schuur moet zijn molenwiekend het paadje af.  Vanwege de spinnewebben. 
Het lijkt wel herfst zoveel kruisspinnen hangen er al. Op het bruut hun weefkunsten afbreken 's ochtends vroeg na, laten we ze met rust. Hoewel ik laatst een bij heb bevrijd uit het web van de big mama in de frambozenstruik. Die was daar vast niet blij mee, maar bijen zijn me te lief. 

Weer een favoriet, een geranium (geranium phaeum 'springtime', voor de liefhebber.) Ooit hebben we er een paar plantjes van gekocht, en nu kunnen we er bijna een winkel in beginnen. Deze plant is een van de eersten die bloeit in het voorjaar. Maar ook nu verschijnen er nog steeds bloemetjes aan. Fantastische kleur en bont blad, wat je op de foto niet kunt zien.

Vrouwenmantel! Zou eigenlijk in geen enkele tuin mogen ontbreken. Deze foto doet niet helemaal recht aan de plant, dit is namelijk nog een heel jonkie. Soms trek ik ze tussen de tegels vandaan en plant ze terug in de tuin. Maar als ze wat groter worden, krijgen ze prachtig geplooide, waaiervormige blaadjes, die nogal harig zijn. 's Ochtends vroeg hangt er dan aan elk haartje en aan elk schulpje langs de rand een klein, glinsterend dauwdrupje. 

De frambozenstruik! Een paar maanden terug hadden wij telkens het nakijken met de frambozen; elke dag kwam er een merel ontbijten, lunchen en dineren. Hij keek mij dan met zijn brutaalste kop aan, monsterde de struik en nam vervolgens een geweldige duik tussen de takken. Altijd prijs. Maar ik denk dat de frambozen nu te hoog hangen voor de merel om van de grond af naartoe te springen, dus nu kunnen we zelf weer lekker snoepen.

Als laatste dan een  nieuweling in de tuin. Een Toorts is dit. Verbascum nogiets nogiets. Hoe ze heette ben ik vergeten. Maar ze is de ster van het nieuwe stukje achter de trampoline. Die we hebben ingegraven en omringd met bloeiende planten, zodat het verschrikkelijke ding iets minder zou opvallen. Wat vooralsnog niet helemaal gelukt is. 
Ach. Je kunt niet alles hebben.