De tocht der tochten

Nog maar drie dagen en dan is het zover, de Classico Giro Utrecht.

Zoals ik al schreef fietsen Stefan en Nona op de tandem 35 kilometer mee. Zij lopen dus minstens eenmaal per dag de achtertuin in om de lucht te bestuderen en raadplegen vervolgens fronsend weer-online, terwijl ik bij de supermarkt flink wat krentebollen, pakjes drinken en rare dingen als epo druivesuiker insla. Volgens de laatste berichten blijft het zondag droog, dus we pakken even uit met een picknickje op zeventieneneenhalve kilometer. 

Oja, voor ik het vergeet; Nona is e-nórm te spreken over jullie! 'Over ons'? Ja, jullie, haar sponsors!

Kijk maar:

Met een mengeling van trots en verbazing volgt zij de ontwikkelingen op haar actiepagina. En bij elk nieuw berichtje springt ze een gat in de lucht. (Dat jullie niet denken dat wij het allemaal maar heel gewoon vinden, he.)

Heb je nog niet gedoneerd, maar wil je dat nog wel? Klik dan even door (op het woord actiepagina) en volg de instructies aldaar. 

Alvast onze grote dank aan degenen die al zo gul gestort hebben, en nog een geruststellend woord aan al diegenen die zich zorgen maken of Stefan Nona wel kan bijhouden, dan wel überhaupt de finish zal halen; hij traint zich suf, maar is vrij zeker dat het zondag helemaal goed gaat komen!

Wordt vervolgd!

To bee or not to bee

Een jaar of twee geleden leek het ons heel leuk om een bijenvolk in de tuin te hebben. Ja, je leest het goed; een bijenvolk. Imkerij. Met zo'n rieten korf enzo.

Dus gingen we eens voorzichtig kijken en een beetje praten met imkers enzo, maar we kwamen al gauw tot de conclusie dat wij het fanatisme, dat we bij het menselijke bijenvolk aantroffen, misten. Bovendien, ik hou niet eens heel erg van honing, en ik zag me ook weer niet met een pijp en een hoedje met bungelende kurkjes aan de rand door de tuin scharrelen. 

Goed, geen bijenkorf dus.

Maar nog steeds stonden we er met onze neus bovenop als er bij ons een argeloos bijtje neerstreek op de bloemen. "Kijk es, wat grappig, hij heeft een stuifmeelbroekje', zeiden we dan. Of: 'Deze is heel harig'. En we probeerden ze op de foto te zetten, wat meestal mislukte. We leerden dat de 'losse' bijen die je af en toe in je tuin ziet vliegen, solitaire bijen zijn. Eenlingen, die niet bij een volk horen. We plantten planten waarvan we wisten dat ze bijen aantrekken om de bijen een handje te helpen, net zoals we de vogeltjes voeren als er een dik pak sneeuw ligt. Gewoon omdat het zo gezellig is. En bijen nuttig zijn. En we steeds vaker - ik kom nogal eens bij de menschen thuis - voor- en achtertuinen zien die volledig bestraat, of op een haar na geasfalteerd zijn. En daar kunnen beestjes niet zoveel mee. En mensen volgens mij ook niet, want zeg nou zelf: waar zit je liever als de temperatuur in Nederland boven de 25 graden stijgt; tussen het lommerijk groen, of op een zinderende betontegelwoestijn gelijk een worstje op een steengrill?

Ok. Een groene oase hebben we, en een paradijs voor bijen (en andere beestjes), dat willen we.
Om er nou voor te zorgen dat de bijen die onze tuin bezoeken ook bij ons blijven, hebben we daarom onlangs een bijenhotel gebouwd. We hadden nog hout over van de deksel van Nona's zandbak die tegenwoordig met een groot woord 'moestuin' heet en vol staat met zaailingen van eetbare dingen die ik zo niet weet op te noemen, omdat ik mij niet met de moestuin bemoei.
Ik had een uitermate hands on werkbeschrijving getekend:

Maar eerlijk is eerlijk; meer komt er dus ook gewoon niet bij kijken.
En daar gingen we.
Nona kleedde zich er even speciaal voor aan; aan haar de belangrijke taak van het uithollen van bamboestokjes.

Ik sloeg een pot die de winter toch al niet ongeschonden was doorgekomen aan scherven:

En Stefan schroefde de boel in elkaar:

We hingen het op een rustig plekje op, en begonnen met de inrichting. Kom maar, bijtjes!:

En pfff, echt waar, nou woont er een metselbijtje!

Kijk, een gaatje is al dicht, de andere bijna.

Eigenlijk zijn het kraamkamertjes. De bij legt er haar eitjes in. Achteraan de dochters, vooraan de zoons, zodat de mannen de weg vrij kunnen maken voor de dames. Die er overigens pas volgend jaar uitkomen!

Gauw maakten we meer kamertjes:

Een tip: wil je ook een bijenhotel maken, denk dan aan de afmetingen. Die van ons is ongeveer 60 x 50 cm en dan ben je lang bezig met de inrichting. Als ik t nog een keer moest doen, zou ik 'm minstens de helft kleiner maken.

In de ruimten die nu nog open zijn proberen we straks nestkastjes/overwinterruimte voor vlinders en lieveheersbeestjes te maken.

Oja, het is belangrijk om planten in de buurt van je hotel te zetten waar de bijen op af komen, anders blijven de gasten weg!Ons hotel hangt in de buurt van de mierikswortel (de witte bloemen) en de geranium (de donkerpaarse, het is een geranium 'phaeum') 

Andere goede bijenplanten (die ook in onze tuin voorkomen) zijn: verbena, phacelia, thijm, framboos, stokroos, en nog veel meer! 

Een prima mens, fantastisch kind

Ik kwam zojuist dit stukje tegen in mijn berichtenlijst. Ik had het al in 2011 geschreven, maar nooit gepubliceerd.

'Mama, ik kan je knieen zien', zei Nona tegen mij, toen we ons gezamenlijk stonden op te tutten in de badkamer. 'Kan je mijn knieen zien'? vroeg ik verbaasd, ik stond tenslotte met mijn rug naar haar toe. 'Ja, de achterkant'. 'Ah, mijn knieholtes, bedoel je'. 'Ja, je knieholtes. En er zitten allemaal blauwe adertjes in', merkte ze op. 'Ja', zei ik zuchtend, 'dat krijg je als je een groot gedeelte van je leven staand doorbrengt'. En rokend, dacht ik erbij maar dat zei ik niet hardop want ik wil daar liefst niet meer aan herinnerd worden. 'Dan heeft je lijf er soms wat moeite mee om al dat bloed almaar omhoog te pompen en dat blijft dan zo'n soort van hangen in die aderen beneden. En die trekken dat niet zo goed, zoals je ziet'.
In de spiegel zag ik haar achter me nog eens een blik werpen op mijn geteisterde benen. Ik besloot het voorzetje zelf maar te geven; 'Lelijk he'?  Náh, dat geeft toch helemaal niets! riep ze. Je bent toch een prima mens hoor, mama!

Mijn kind vond mij, ondanks mijn vele tekortkomingen, een prima mens. Wat wil ik nog meer? Ik vind haar ook een prima mens, trouwens. Wat zeg ik, ik ben een regelrechte fan! En tegenwoordig ben ik ook nog zowel haar supporter als haar manager. Want onze dochter heeft een plan met een goed doel. Ik ga nu in geuren en kleuren toelichten wat zij van plan is, anders ben ik als manager natuurlijk geen knip voor de neus waard. En vervolgens hoop ik dat ik u  zo enthousiast heb gemaakt dat u allen ruimhartig de portemonnee trekt voor een donatie. Dit is het idee:
Binnenkort, op 2 juni van dit jaar, wordt weer het wielerevenement 'Classico Giro Utrecht' georganiseerd. Nona en Stefan, beiden fietsliefhebbers, doen hieraan mee. Op de tandem. Voor een kind met een beperking als Nona vind ik het heel stoer dat zij uitdrukkelijk niet voor de familietocht van 15 km koos (wat kent ze me toch goed, ik ben niet zo'n fietsfanaat), maar met papa de toertocht van 35 km aandurft. Met mij ergens langs de lijn met een grote picknickmand en een kleedje. Maargoed, deze tocht is ook nog eens extra leuk, omdat Nona het goede doel dat eraan hangt zo mooi vond. De opbrengst van haar sponsoractie gaat dus ook geheel naar de knuffels voor kinderen die onder narcose zijn geweest van vrienden van het WKZ. Nona, zelf al meerdere malen de liefdevolle ontvanger van een lieve troostbeer na een operatie, gunt dit andere kinderen ook heel erg. De knuffels zijn bijna op en dus komen we in actie.
Wil je Nona, en daarmee dus vrienden van het WKZ sponsoren?  Klik dan hieronder voor Nona's persoonlijke actiepagina.
Nona fietst voor knuffels